- Co? Ramon? On wie, kim jesteś? - zapytałam szeptem kota, który jak zahipnotyzowany patrzył się na chłopaka, stojącego w drzwiach.
- Skąd się tu wziąłeś, Ramon? Przecież zniknąłeś dwa miesiące temu! - chłopiec, którego uważałam za niedawno poznanego kota w ludzkiej wersji, właśnie nazywał tegoż kota swoim(?) imieniem. Podszedł do zdezorientowanej mnie. - Panienka go znalazła?
Mrugnęłam kilka razy, zanim zrozumiałam, że mówi do mnie. Niepewnie pokiwałam głową.
- Nazywam się Noah i jestem jego właścicielem. Jeszcze raz panience dziękuję! - uśmiechnął się, a z jego oczu poleciały łzy. Wyciągnął ręce w stronę rudzielca. Ramon zeskoczył z mojego ramienia kierując się ku dziewięciolatkowi. W tam samym momencie, dotychczas stojąca w ciszy Silietta krzyknęła "Nie!" i prawie z prędkością błyskawicy rzuciła się w kierunku lecącego kota. W ułamek sekundy zorientowałam się, co chciała zrobić i także ruszyłam w jego stronę. Nie zdążyłyśmy. Tuż po tym, gdy Noah przytulił utęsknionego kota, ich dwójkę okryło jaskrawe światło. Gdy przestało świecić, widzieliśmy tylko chłopca. Kot zniknął.
Wszyscy staliśmy nieruchomo, nikt do końca nie wiedział, co przed chwilą się stało. Może tylko Toto miał o tym pojęcie, co mogłam stwierdzić, spojrzawszy na niego; na jego twarzy gościł zagadkowy uśmiech i patrzył się w jakiś nieokreślony punkt znajdujący się gdzieś obok okna. Gdy popatrzyłam mniej więcej tam, gdzie on, wydawało mi się, że widziałam dziwny cień. Lecz nie dane było mi tego bardziej zgłębić, gdyż usłyszałam kroki brzmiące, jakby ktoś wchodził po schodach oraz stłumiony, kobiecy głos:
- Noah, coś się stało?
Z oczu chłopca popłynęły łzy, które szybko starł rękawem.
- Nie, mamo! - odkrzyknął głosem wypełnionym najróżniejszymi emocjami. Po tym, szybkim krokiem wyszedł za drzwi i skierował w lewą stronę.
- Wygląda na to, że możemy już wracać - powiedział po cichu Nikołaj. Pozostałe osoby mruknęły, wyrażając tym zgodę. Ja nadal wpatrywałam się za otwarte drzwi, wytężając słuch. Usłyszałam pełen emocji głos chłopca i spokojny, trochę zdziwiony głos jego mamy. Uśmiechnęłam się i odwróciłam w stronę przyjaciół. Już czekali na mnie, trzymając się za ręce. Złapałam wyciągnięte dłonie Anamiki i Silietty, po czym pochłonęło nas światło. Tuż przed tym usłyszałam w myślach: "Do zobaczenia, Diano." Zapadła ciemność.
***
Coś łaskotało mnie w stopę. W regularnych odstępach czasu dotykało jej i oddalało się od niej. Przykryłam nogę kołderką, by odpędzić łaskotki. Jednak po dłuższej chwili błyskawicznie odrzuciłam ją na bok, ponieważ przypomniałam sobie podobną sytuację. Otworzyłam oczy i spojrzałam na koniec łóżka. Zobaczyłam coś, a raczej kogoś, kogo nie spodziewałam się więcej ujrzeć. Był to rudy dachowiec, patrzący się na mnie szarymi oczami. Na szyi miał srebrną obrożę z zielonym, fosforyzującym łagodnym blaskiem, kamyczkiem.
-Ra-Ramon?!? - krzyknęłam ze zdziwieniem.
Tak, to ja, Diano - usłyszałam w głowie znany mi głos.
- Ale... ty wczoraj...
Kot przeszedł na skraj łóżka i z niego skoczył. Lecz zanim wylądował na podłodze, zaczął się świecić i powiększać. Po chwili obok mojego łóżka stał dziewięcioletni chłopiec o kręconych, rudych włosach i szarych oczach z mnóstwem piegów na twarzy o trochę smutnym wyrazie. Ubrany był w białą bluzkę z krótkimi rękawkami i beżowe szorty sięgające do połowy łydki. Był poobijany i podrapany, a na jednej ręce miał długą szramę pokrytą zaschniętą krwią.
- Dla ciebie i twoich przyjaciół było to najwodoczniej wczoraj, ale dla mnie minął miesiąc od naszego ostatniego spotkania - powiedział Ramon. Zauważył moje zdziwione spojrzenie, więc dodał :- Wczoraj... Ja i moi rodzice mieliśmy wypadek samochodowy. Hamulce nie działały i zjechaliśmy z drogi. Gdy odzyskałem przytomność oni... tata i mama...
Chłopiec wyglądał, jakby miał się zaraz rozpłakać, więc szybko się do niego przysunęłam i go przytuliłam. Wtulił twarz w moje ramię i już po chwili poczułam jego gorące łzy pełne rozpaczy. Nie wiedziałam, co zrobić, więc po prostu trwałam w bezruchu, jedynie trzymając go w ramionach. Nic nie mówiłam, bo i tak nie potrafiłam znaleźć odpowiednich słów, mimo że kiedyś przeżyłam to samo, taką samą tragedię, w której straciłam ukochaną osobę.
Patrząc na Ramona, w jednej chwili stałam się tym dziewięcioletnim dzieckiem, którym kiedyś byłam. Zatęskniłam za moją mamą, której już nigdy więcej nie zobaczę i z moich oczu także popłynęły łzy. Poczułam się bezsilna.
poniedziałek, 1 maja 2017
piątek, 9 grudnia 2016
Chapter X
Powoli otworzyłam oczy. Pierwszym, co zobaczyłam, była tarcza zielono-białego budzika stojącego na stoliku nocnym przy moim łóżku. Wskazówki wskazywały godzinę 15.30. Czemu spałam...?
- Dzień dobry, Diano - usłyszałam dziewczęcy głos. Wzdrygnęłam się, usiadłam i odwróciłam w jego stronę. Należał do fioletowowłosej dziewczyny.
- Skąd wiesz, jak mam na imię? - zapytałam się jej. Przez krótką chwilę widziałam zdziwienie na jej twarzy.
- Ramon mi powiedział. Jestem Silietta Dixon, a to...
Wskazała na podobnego do niej chłopaka, który nonszalancko opierał się o ścianę obok drzwi. Przerwałam jej moją wypowiedzią:
- Twój kuzyn, Nikołaj Dixon. Znam wasze imiona, ale zupełnie nie mogę sobie przypomnieć skąd - dodałam, przez to, że skierowało się na mnie pięć par zdumionych oczu. Byłam skołowana a przez mój umysł przemknęła bardzo przekonująca myśl o tym, że o czymś zapomniałam.
Nagle moją uwagę przyciągnął pierścień znajdujący się na mojej prawej ręce. Po chwili intensywnego wpatrywania się w dziwnie fosforyzujący, zielony kamyczek, skierowałam wzrok na dłonie kuzynostwa. Nikołaj miał taki sam pierścień na środkowym palcu prawej ręki, a Silietta na serdecznym lewej. Z naszego zgromadzenia tylko Anamika nie miała nic na żadnym palcu.
- Wszystko w porządku z twoimi nogami? - zapytała nagle Ana, wyrywając mnie z moich rozmyślań. Potwierdziłam krótkim "tak", aczkolwiek nie wiedziałam, czemu miałoby być z nimi coś nie w porządku. Dziewczyna uśmiechnęła się, usłyszawszy moją odpowiedź.
Nikołaj klasnął w ręce, zwracając tym samym uwagę wszystkich na swoją osobę. Przestał opierać się o ścianę i zrobił dwa kroki do przodu.
- Skoro wszyscy tutaj jesteśmy to może zrobimy coś konstruktywnego? - zapytał, zacierając dłonie.
- Coś konstruktywnego? - powtórzyłam w tym samym czasie, co Anamika.
- Pomóżmy Ramonowi - wyjaśnił, co sprawiło, że rudy kot popatrzył się na niego z ciekawością i nadzieją. Z kolei ja spojrzałam się na dachowca ze zdziwieniem. Musiał poczuć na sobie mój wzrok, bo odwrócił się w moją stronę i powiedział telepatycznie:
Kiedyś byłem, człowiekiem, Diano. Lecz utknąłem w tym kocim ciele - jego głos był pełen melancholii, przez co miałam wielką chęć, by go jakoś pocieszyć, ale, niestety, nie wiedziałam jak. Na szczęście, najwidoczniej Nikołaj wiedział jak to zrobić, więc wzięłam przykład z Ramona i spojrzałam się na niego z nadzieją.
- Jak możemy to zrobić? - spytałam.
- Cofając się w czasie i zmieniając jego przeszłość - odpowiedziała Silietta, patrząc się w nieokreślonym kierunku.
- Ale jak to?! - krzyknęła oburzona Anamika. Zdziwiła mnie tym krzykiem. Znowu. - Przecież, jeśli zmienimy jego przeszłość, to nigdy nie będzie kotem, nigdy nie powie Silietcie o Dianie, przez co ona i Nikołaj nigdy się z nami nie spotkają!
- Masz rację... - odparł Nikołaj, po chwili ciszy. Przez minutę wyglądał, jakby nad czymś intensywnie myślał, po czym powiedział: Lecz to nie powinno się stać, jeśli będzie z nami obecny podczas, gdy będziemy wykonywać, wspomniane wcześniej, zadanie. Szansa na to wynosi pięćdziesiąt na pięćdziesiąt. Jednakże - podniósł rękę w stronę Anamiki nie dając jej tym samym szansy na wypowiedzenie się. - jeśli stałoby się tak, że Ramon zniknąłby również z naszej przeszłości, to my byśmy i tak się dalej znali. Spotkalibyśmy się w tym samym miejscu i o tym samym czasie, tylko że z innych powodów, których nie moglibyśmy jasno opisać. Albo znalibyśmy się nawzajem, nie wiedząc skąd, tak jak Diana zna nas.
Dzięki za przypomnienie mi tego wydarzenia, przez które jestem totalnie skołowana - powiedziałam sarkastycznie w myślach.
Ależ nie ma za co - usłyszałam po chwili zdanie, wypowiedziane również sarkastycznym głosem. W tej chwili musiałam wyglądać jak rażona piorunem, tak mnie to zaskoczyło. Chwilę mi zajęło, zanim zorientowałam się, że usłyszałam w głowie głos Nikołaja. Ale jak to możliwe?
Posiadacze pierścienia potrafią rozmawiać telepatycznie - usłyszałam znowu w myślach. - Istnieje kanał ogólny, w którym to wysyłasz wiadomość do wszystkich, prywatny, którym porozumiewają się między sobą tylko dwie osoby, a także osobisty, którym są po prostu twoje własne myśli. Ja umiem czytać w myślach, a co za tym idzie, podsłuchiwać kanały osobiste i prywatne.
Z otwartymi ustami patrzyłam się na chłopaka, nie wiedząc, co mam na to odpowiedzieć. Nagle poczułam szturchnięcie w ramię.
- Wszystko w porządku, Diana? - zapytała Silietta, po czym tak nadmuchała różowego balona z gumy, że nagle pękł z głośnym dźwiękiem. Wzdrygnęłam się, po czym odpowiedziałam "tak". Odsunęłam kołdrę i postawiłam stopy na podłodze. Wstałam.
- No to... Cofamy się w czasie? - zapytałam.
Nikołaj pokiwał głową, po czym przeszedł parę kroków i złapał dłoń swojej kuzynki. Ona z kolei złapała moją, ja Anamiki, Anamika Toto, a Toto Nikołaja, zamykając w ten sposób nasz okrąg. Ramon wskoczył na moje ramię, po czym wszystkich nas pochłonęło zielone światło wyglądające jak z innej planety. Po krótkiej chwili zaczęłam znowu widzieć. Mrugnęłam parę razy i, gdy wszystko stało się na powrót wyraźne, rozejrzałam się po pomieszczeniu. Znajdowaliśmy się w niezbyt dużym pokoju o białych ścianach i niebieskich meblach. Gdzieniegdzie znajdowały się naklejki z samolotami. Pod bosymi stopami poczułam miękki dywan. Spojrzałam w dół i zobaczyłam, że jest cały szary.
Puściliśmy swoje ręce. Podeszłam do biurka, na którym leżało zdjęcie klasowe klasy 3 E. Moją uwagę zwróciła roześmiana twarz rudowłosego chłopca o szarych oczach i z mnóstwem piegów. Siedział na środku pierwszego rzędu i wyglądał na szczęśliwego.
Diano, to mój pokój - gdyby koty potrafiły płakać, ten na moim ramieniu na pewno teraz by to robił. Obejrzałam się na niego i zauważyłam, że patrzył się na zdjęcie, na które przed chwilą ja patrzyłam. W jego oczach widziałam ogromny smutek. W jednej chwili dotarło do mnie, że to on był tym roześmianym chłopcem ze zdjęcia. Nie wiedziałam, ile lat tkwił w nieswoim kocim ciele, wiedziałam tylko, że to i tak było dla niego za długo. Nie ważnym było czy po tym jak zmienimy jego przeszłość on zniknie z naszej, czy nie. Liczyło się tylko to, żeby już nigdy nie musiał być tak smutny.
Moje rozmyślania przerwało otworzenie się drzwi. Szybko spojrzałam się na nie i zobaczyłam, że ktoś wchodzi do pokoju. Inni zrobili to samo. W drzwiach pojawił się dziewięcioletni chłopiec ze zdjęcia. Na jego twarzy odmalowało się bezgraniczne zdziwienie. Już otwierał usta, żeby krzyknąć, lecz w tym momencie zobaczył kota na moim ramieniu.
- Ramon...?
- Dzień dobry, Diano - usłyszałam dziewczęcy głos. Wzdrygnęłam się, usiadłam i odwróciłam w jego stronę. Należał do fioletowowłosej dziewczyny.
- Skąd wiesz, jak mam na imię? - zapytałam się jej. Przez krótką chwilę widziałam zdziwienie na jej twarzy.
- Ramon mi powiedział. Jestem Silietta Dixon, a to...
Wskazała na podobnego do niej chłopaka, który nonszalancko opierał się o ścianę obok drzwi. Przerwałam jej moją wypowiedzią:
- Twój kuzyn, Nikołaj Dixon. Znam wasze imiona, ale zupełnie nie mogę sobie przypomnieć skąd - dodałam, przez to, że skierowało się na mnie pięć par zdumionych oczu. Byłam skołowana a przez mój umysł przemknęła bardzo przekonująca myśl o tym, że o czymś zapomniałam.
Nagle moją uwagę przyciągnął pierścień znajdujący się na mojej prawej ręce. Po chwili intensywnego wpatrywania się w dziwnie fosforyzujący, zielony kamyczek, skierowałam wzrok na dłonie kuzynostwa. Nikołaj miał taki sam pierścień na środkowym palcu prawej ręki, a Silietta na serdecznym lewej. Z naszego zgromadzenia tylko Anamika nie miała nic na żadnym palcu.
- Wszystko w porządku z twoimi nogami? - zapytała nagle Ana, wyrywając mnie z moich rozmyślań. Potwierdziłam krótkim "tak", aczkolwiek nie wiedziałam, czemu miałoby być z nimi coś nie w porządku. Dziewczyna uśmiechnęła się, usłyszawszy moją odpowiedź.
Nikołaj klasnął w ręce, zwracając tym samym uwagę wszystkich na swoją osobę. Przestał opierać się o ścianę i zrobił dwa kroki do przodu.
- Skoro wszyscy tutaj jesteśmy to może zrobimy coś konstruktywnego? - zapytał, zacierając dłonie.
- Coś konstruktywnego? - powtórzyłam w tym samym czasie, co Anamika.
- Pomóżmy Ramonowi - wyjaśnił, co sprawiło, że rudy kot popatrzył się na niego z ciekawością i nadzieją. Z kolei ja spojrzałam się na dachowca ze zdziwieniem. Musiał poczuć na sobie mój wzrok, bo odwrócił się w moją stronę i powiedział telepatycznie:
Kiedyś byłem, człowiekiem, Diano. Lecz utknąłem w tym kocim ciele - jego głos był pełen melancholii, przez co miałam wielką chęć, by go jakoś pocieszyć, ale, niestety, nie wiedziałam jak. Na szczęście, najwidoczniej Nikołaj wiedział jak to zrobić, więc wzięłam przykład z Ramona i spojrzałam się na niego z nadzieją.
- Jak możemy to zrobić? - spytałam.
- Cofając się w czasie i zmieniając jego przeszłość - odpowiedziała Silietta, patrząc się w nieokreślonym kierunku.
- Ale jak to?! - krzyknęła oburzona Anamika. Zdziwiła mnie tym krzykiem. Znowu. - Przecież, jeśli zmienimy jego przeszłość, to nigdy nie będzie kotem, nigdy nie powie Silietcie o Dianie, przez co ona i Nikołaj nigdy się z nami nie spotkają!
- Masz rację... - odparł Nikołaj, po chwili ciszy. Przez minutę wyglądał, jakby nad czymś intensywnie myślał, po czym powiedział: Lecz to nie powinno się stać, jeśli będzie z nami obecny podczas, gdy będziemy wykonywać, wspomniane wcześniej, zadanie. Szansa na to wynosi pięćdziesiąt na pięćdziesiąt. Jednakże - podniósł rękę w stronę Anamiki nie dając jej tym samym szansy na wypowiedzenie się. - jeśli stałoby się tak, że Ramon zniknąłby również z naszej przeszłości, to my byśmy i tak się dalej znali. Spotkalibyśmy się w tym samym miejscu i o tym samym czasie, tylko że z innych powodów, których nie moglibyśmy jasno opisać. Albo znalibyśmy się nawzajem, nie wiedząc skąd, tak jak Diana zna nas.
Dzięki za przypomnienie mi tego wydarzenia, przez które jestem totalnie skołowana - powiedziałam sarkastycznie w myślach.
Ależ nie ma za co - usłyszałam po chwili zdanie, wypowiedziane również sarkastycznym głosem. W tej chwili musiałam wyglądać jak rażona piorunem, tak mnie to zaskoczyło. Chwilę mi zajęło, zanim zorientowałam się, że usłyszałam w głowie głos Nikołaja. Ale jak to możliwe?
Posiadacze pierścienia potrafią rozmawiać telepatycznie - usłyszałam znowu w myślach. - Istnieje kanał ogólny, w którym to wysyłasz wiadomość do wszystkich, prywatny, którym porozumiewają się między sobą tylko dwie osoby, a także osobisty, którym są po prostu twoje własne myśli. Ja umiem czytać w myślach, a co za tym idzie, podsłuchiwać kanały osobiste i prywatne.
Z otwartymi ustami patrzyłam się na chłopaka, nie wiedząc, co mam na to odpowiedzieć. Nagle poczułam szturchnięcie w ramię.
- Wszystko w porządku, Diana? - zapytała Silietta, po czym tak nadmuchała różowego balona z gumy, że nagle pękł z głośnym dźwiękiem. Wzdrygnęłam się, po czym odpowiedziałam "tak". Odsunęłam kołdrę i postawiłam stopy na podłodze. Wstałam.
- No to... Cofamy się w czasie? - zapytałam.
Nikołaj pokiwał głową, po czym przeszedł parę kroków i złapał dłoń swojej kuzynki. Ona z kolei złapała moją, ja Anamiki, Anamika Toto, a Toto Nikołaja, zamykając w ten sposób nasz okrąg. Ramon wskoczył na moje ramię, po czym wszystkich nas pochłonęło zielone światło wyglądające jak z innej planety. Po krótkiej chwili zaczęłam znowu widzieć. Mrugnęłam parę razy i, gdy wszystko stało się na powrót wyraźne, rozejrzałam się po pomieszczeniu. Znajdowaliśmy się w niezbyt dużym pokoju o białych ścianach i niebieskich meblach. Gdzieniegdzie znajdowały się naklejki z samolotami. Pod bosymi stopami poczułam miękki dywan. Spojrzałam w dół i zobaczyłam, że jest cały szary.
Puściliśmy swoje ręce. Podeszłam do biurka, na którym leżało zdjęcie klasowe klasy 3 E. Moją uwagę zwróciła roześmiana twarz rudowłosego chłopca o szarych oczach i z mnóstwem piegów. Siedział na środku pierwszego rzędu i wyglądał na szczęśliwego.
Diano, to mój pokój - gdyby koty potrafiły płakać, ten na moim ramieniu na pewno teraz by to robił. Obejrzałam się na niego i zauważyłam, że patrzył się na zdjęcie, na które przed chwilą ja patrzyłam. W jego oczach widziałam ogromny smutek. W jednej chwili dotarło do mnie, że to on był tym roześmianym chłopcem ze zdjęcia. Nie wiedziałam, ile lat tkwił w nieswoim kocim ciele, wiedziałam tylko, że to i tak było dla niego za długo. Nie ważnym było czy po tym jak zmienimy jego przeszłość on zniknie z naszej, czy nie. Liczyło się tylko to, żeby już nigdy nie musiał być tak smutny.
Moje rozmyślania przerwało otworzenie się drzwi. Szybko spojrzałam się na nie i zobaczyłam, że ktoś wchodzi do pokoju. Inni zrobili to samo. W drzwiach pojawił się dziewięcioletni chłopiec ze zdjęcia. Na jego twarzy odmalowało się bezgraniczne zdziwienie. Już otwierał usta, żeby krzyknąć, lecz w tym momencie zobaczył kota na moim ramieniu.
- Ramon...?
wtorek, 23 sierpnia 2016
Chapter IX
Moje pytanie musiało zdziwić dziewczynę o fioletowych włosach, ponieważ cofnęła się o krok. Po chwili jednak musiała coś sobie uświadomić, bo jej spojrzenie się zmieniło.
- Mam na imię Silietta. A to mój kuzyn, Nikołaj - powiedziała w moim kierunku, wskazując najpierw na siebie, a potem na nieznajomego chłopaka. - Poznaliśmy się jakiś czas przed twoją... twoim straceniem pamięci.
- Straceniem pamięci? Dlaczego straciłam pamięć? - zapytałam, zwracając się do Toto. Nadal z niewyjaśnionego powodu trzymał mnie za ramiona. Nie czułam też własnych nóg.
- To... Emm... - po kolei spojrzał na otaczających nas ludzi. Anamika z Nikołajem pokręcili głowami, Silietta tylko stała, patrząc się w przestrzeń. - Po prostu rozmawialiśmy i... Nagle tak jakby...
Pokiwałam głową. Raczej było po mnie widać, że mu nie uwierzyłam, bo się skrzywił.
- A wiesz może czemu nie czuję nóg?
W odpowiedzi usłyszałam tylko krótki wyraz "nie".
Czemu nie chcą mi nic powiedzieć?
- Okey. Zaniosę cię do domu - powiedział Toto, przerywając moje myśli. - Spotkamy się ponownie później - zwrócił się do kuzynów i Anamiki. Po tym włożył rękę pod moje kolana, drugą złapał moje plecy i wstał. Dawno już nikt mnie nie nosił na rękach. Poczułam się jak pięcioletnie dziecko.
- No to... cześć wszystkim! - pożegnałam się, odwracając do tyłu głowę. Odpowiedziały mi niepewne uśmiechy. - Co ja tu robiłam? - zapytałam Toto po chwili milczenia. - Przecież przed chwilą jadłam śniadanie z ciocią i Ramonem.
- ... Przecież mieliśmy się dzisiaj spotkać.
- No tak... ale czemu straciłam pamięć? I czemu nie chcesz mi powiedzieć?
- Bo to sprawiłoby, że przypomniałabyś sobie o rzeczach, których wolisz nie pamiętać.
Przez chwilę słychać było jedynie odgłos kroków Tota. W mojej głowie nagle zapanował mętlik. Rzeczy, które wolałabym zapomnieć? Co to może być?
- Czy ma to coś wspólnego z tym, że nie czuję nóg? - zapytałam po jakimś czasie. W odpowiedzi Toto pokiwał głową. Nie wyglądało na to, by był chętny do mówienia czegoś na ten temat, więc już więcej się nie odezwałam.
Szesnastolatek stanął przed drzwiami mojego domu, a ja zadzwoniłam dzwonkiem, ponieważ miał zajęte ręce i nie mógł tego zrobić. Po jakiejś minucie otworzyła nam ciocia. Bardzo się zdziwiła, zobaczywszy, że Toto trzymał mnie na rękach. Jednak chyba po chwili zorientowała się co się stało (o czym ja nie miałam bladego pojęcia), bo przepuściła mojego przyjaciela i poprosiła, by zaniósł mnie na górę do mojego pokoju. Tak więc zrobił i już po chwili leżałam na swoim łóżku, a Toto poszedł gdzieś wraz z ciocią, najpewniej porozmawiać o moim dziwnym stanie.
Nie miałam co robić, więc patrzyłam się na sufit i rozmyślałam o ludziach, których dzisiaj poznałam, a także o pewnym rudym kocie, który gdzieś się zapodział. Kuzynostwo - Silietta i Nikołaj - wyglądali na miłych. Byli starsi ode mnie, zresztą tak jak wszyscy, których do tej pory poznałam w Londynie. Nie przeszkadzało mi to; pomiędzy nami wszystkimi było tylko jakieś kilka lat różnicy.
W pewnej chwili zaczęłam myśleć o niczym i napadła mnie senność. Ułożyłam się jakoś wygodniej i zasnęłam nie zważając na to, że było już po dziesiątej
- Mam na imię Silietta. A to mój kuzyn, Nikołaj - powiedziała w moim kierunku, wskazując najpierw na siebie, a potem na nieznajomego chłopaka. - Poznaliśmy się jakiś czas przed twoją... twoim straceniem pamięci.
- Straceniem pamięci? Dlaczego straciłam pamięć? - zapytałam, zwracając się do Toto. Nadal z niewyjaśnionego powodu trzymał mnie za ramiona. Nie czułam też własnych nóg.
- To... Emm... - po kolei spojrzał na otaczających nas ludzi. Anamika z Nikołajem pokręcili głowami, Silietta tylko stała, patrząc się w przestrzeń. - Po prostu rozmawialiśmy i... Nagle tak jakby...
Pokiwałam głową. Raczej było po mnie widać, że mu nie uwierzyłam, bo się skrzywił.
- A wiesz może czemu nie czuję nóg?
W odpowiedzi usłyszałam tylko krótki wyraz "nie".
Czemu nie chcą mi nic powiedzieć?
- Okey. Zaniosę cię do domu - powiedział Toto, przerywając moje myśli. - Spotkamy się ponownie później - zwrócił się do kuzynów i Anamiki. Po tym włożył rękę pod moje kolana, drugą złapał moje plecy i wstał. Dawno już nikt mnie nie nosił na rękach. Poczułam się jak pięcioletnie dziecko.
- No to... cześć wszystkim! - pożegnałam się, odwracając do tyłu głowę. Odpowiedziały mi niepewne uśmiechy. - Co ja tu robiłam? - zapytałam Toto po chwili milczenia. - Przecież przed chwilą jadłam śniadanie z ciocią i Ramonem.
- ... Przecież mieliśmy się dzisiaj spotkać.
- No tak... ale czemu straciłam pamięć? I czemu nie chcesz mi powiedzieć?
- Bo to sprawiłoby, że przypomniałabyś sobie o rzeczach, których wolisz nie pamiętać.
Przez chwilę słychać było jedynie odgłos kroków Tota. W mojej głowie nagle zapanował mętlik. Rzeczy, które wolałabym zapomnieć? Co to może być?
- Czy ma to coś wspólnego z tym, że nie czuję nóg? - zapytałam po jakimś czasie. W odpowiedzi Toto pokiwał głową. Nie wyglądało na to, by był chętny do mówienia czegoś na ten temat, więc już więcej się nie odezwałam.
Szesnastolatek stanął przed drzwiami mojego domu, a ja zadzwoniłam dzwonkiem, ponieważ miał zajęte ręce i nie mógł tego zrobić. Po jakiejś minucie otworzyła nam ciocia. Bardzo się zdziwiła, zobaczywszy, że Toto trzymał mnie na rękach. Jednak chyba po chwili zorientowała się co się stało (o czym ja nie miałam bladego pojęcia), bo przepuściła mojego przyjaciela i poprosiła, by zaniósł mnie na górę do mojego pokoju. Tak więc zrobił i już po chwili leżałam na swoim łóżku, a Toto poszedł gdzieś wraz z ciocią, najpewniej porozmawiać o moim dziwnym stanie.
Nie miałam co robić, więc patrzyłam się na sufit i rozmyślałam o ludziach, których dzisiaj poznałam, a także o pewnym rudym kocie, który gdzieś się zapodział. Kuzynostwo - Silietta i Nikołaj - wyglądali na miłych. Byli starsi ode mnie, zresztą tak jak wszyscy, których do tej pory poznałam w Londynie. Nie przeszkadzało mi to; pomiędzy nami wszystkimi było tylko jakieś kilka lat różnicy.
W pewnej chwili zaczęłam myśleć o niczym i napadła mnie senność. Ułożyłam się jakoś wygodniej i zasnęłam nie zważając na to, że było już po dziesiątej
środa, 29 czerwca 2016
Chapter VIII
Po jakimś czasie już zupełnie się uspokoiłam. Dopiero po chwili uświadomiłam sobie, że Toto nadal mnie głaszcze po głowie. Chciałam się od niego odsunąć, lecz w tym momencie uświadomiłam sobie, że w ogóle nie mogę poruszać nogami.
- No pięknie - mruknęłam pod nosem. W jednej chwili wylądowałam dobre pół metra od koszuli, w którą kilka minut temu płakałam. Blondyn spojrzał się na mnie ze zdziwieniem. Gdyby nadal nie trzymał mnie za ramiona, na pewno wylądowałabym na trawie.
Toto najwyraźniej poczuł, że coś jest ze mną nie tak (nie licząc tego ataku płaczu sprzed chwili), bo zapytał:
- Co ci się stało?
- Trauma po wypadku - odpowiedziałam. Po chwili dodałam: - Mój mózg przywołał stan, w jakim się znajdowałam tuż po nim; nie mogę poruszać nogami. Dobrze, że ból nie powrócił... Stało się to przez to, że moje wspomnienia o nim powróciły.
Miałam wrażenie, że w okolicy zapanowała zupełna cisza. Po raz kolejny w tym dniu. Moi nowi przyjaciele z pewnością nie wiedzieli, co na to odpowiedzieć. W końcu Anamika zapytała:
- Jak długo będziesz... eee... taka?
Zastanowiłam się przez chwilę.
- Nie wiem. Za każdym razem jest inaczej.
- Za każdym razem?!?
- No... Zdarzyło mi się to już z dziesięć razy...
Moja odpowiedź musiała wszystkich zszokować. Ażeby przestali się na mnie patrzeć, zapytałam Siliettę:
- Skąd się znacie z Nikołajem?
- To mój kuzyn - odpowiedziała fioletowo-włosa dziewczyna.
- Mój i jej ojciec są braćmi, więc mamy takie samo nazwisko - dopowiedział szatyn.
Kolejna chwila ciszy. Nie zanosiło się, by paraliż miał niedługo ustąpić.
- A tak w ogóle... Co sprawiło, że twoje wspomnienia wróciły, Diano? - zapytała Anamika.
- Widok Doroty.
- Spotkałaś ją kiedyś? - zapytali jednocześnie Silietta i Nikołaj. Pokiwałam głową.
- Pierwszy raz pięć lat temu, w dniu moich dziewiątych urodzin. Zobaczyłam ją na podwórku, jak budowała coś z piasku. Pomyślałam, że była w moim wieku, więc wyszłam do niej i zaczęłam się z nią bawić. Przedstawiłyśmy się i zgodnie budowałyśmy piaskową fortecę. Byłyśmy tak pochłonięte budowaniem własnej wioski, że aż mama musiała po mnie przyjść, żeby przypomnieć mi o kolacji. Pożegnałam więc koleżankę. Lecz przed tym, gdy odeszłam, obiecałyśmy sobie, że następnego dnia też się spotkamy. Kiedy przyszłam na umówione miejsce o określonym czasie, nikogo nie zobaczyłam. Czekałam tak kilka godzin. To samo powtórzyło się następnego i jeszcze następnego dnia. Później, tydzień po spotkaniu z Dorotką, zdarzył się ten wypadek - w tym momencie zrobiłam chwilę przerwy, żeby uspokoić przyśpieszający oddech. - W chwili, kiedy inny samochód uderzył w przód tego, w którym jechałam wraz z mamą, ona znowu się pojawiła. Gdy nasze spojrzenia się spotkały, otoczyło mnie coś, jakby zielona chmura, co sprawiło, że fotel kierowcy przestał mnie zgniatać. No i potem zniknęła i nie widziałam jej aż do wczoraj, kiedy jakaś siła sprawiła, że nałożyłam ten pierścionek.
Znowu wszyscy się na mnie patrzyli, a Toto nadal mnie trzymał. Miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Opuściłam wzrok i spojrzałam się na trawę. Nie lubiłam myśleć o moich dziewiątych urodzinach i ich okolicach, o czym świadczyła przymusowa amnezja, która już jedenaście razy sprawiła, że o wszystkim zapomniałam. Dwunasty raz pewnie nastąpi tuż przed tym jak ustąpi paraliż nóg. Do tego czasu...
Znowu przed oczami pojawiła mi się zakrwawiona twarz mamy tuż przed śmiercią. Wyglądała wtedy jakby chciała mi coś powiedzieć. Może i nawet coś powiedziała, ale jej nie usłyszałam. Chciałabym się dowiedzieć, czym mogło być to jej ostatnie zdanie.
Poczułam jak do moich oczu napływa kolejna fala łez, więc szybko je przetarłam wierzchem dłoni, co jednak niczym nie poskutkowało i znowu zaczęły mi spływać po policzkach.
Nagle ostro zabolała mnie głowa, po czym nastąpiła pustka.
Podniosłam głowę i ze zdziwieniem rozejrzałam się dookoła. Zobaczyłam Anamikę i Tota, który klękając trzymał mnie za ramiona, a także dwoje innych ludzi, chłopaka i dziewczynę, którzy wyglądali podobnie do siebie. Wszyscy patrzyli się na mnie z niejasnym niepokojem. Poczułam, jak coś skapnęło z mojej twarzy. Dotknęłam dłonią mokrego policzka. Płakałam? Ale dlaczego? I dlaczego nie mogę ruszać nogami?
- Diana? - usłyszałam nieznajomy głos, który jednak już kiedyś słyszałam. Kiedy się odwróciłam, zobaczyłam, że należał do dziewczyny z fioletowymi włosami. Otarłam łzy, po czym zapytałam się jej:
- Kim jesteś?
- No pięknie - mruknęłam pod nosem. W jednej chwili wylądowałam dobre pół metra od koszuli, w którą kilka minut temu płakałam. Blondyn spojrzał się na mnie ze zdziwieniem. Gdyby nadal nie trzymał mnie za ramiona, na pewno wylądowałabym na trawie.
Toto najwyraźniej poczuł, że coś jest ze mną nie tak (nie licząc tego ataku płaczu sprzed chwili), bo zapytał:
- Co ci się stało?
- Trauma po wypadku - odpowiedziałam. Po chwili dodałam: - Mój mózg przywołał stan, w jakim się znajdowałam tuż po nim; nie mogę poruszać nogami. Dobrze, że ból nie powrócił... Stało się to przez to, że moje wspomnienia o nim powróciły.
Miałam wrażenie, że w okolicy zapanowała zupełna cisza. Po raz kolejny w tym dniu. Moi nowi przyjaciele z pewnością nie wiedzieli, co na to odpowiedzieć. W końcu Anamika zapytała:
- Jak długo będziesz... eee... taka?
Zastanowiłam się przez chwilę.
- Nie wiem. Za każdym razem jest inaczej.
- Za każdym razem?!?
- No... Zdarzyło mi się to już z dziesięć razy...
Moja odpowiedź musiała wszystkich zszokować. Ażeby przestali się na mnie patrzeć, zapytałam Siliettę:
- Skąd się znacie z Nikołajem?
- To mój kuzyn - odpowiedziała fioletowo-włosa dziewczyna.
- Mój i jej ojciec są braćmi, więc mamy takie samo nazwisko - dopowiedział szatyn.
Kolejna chwila ciszy. Nie zanosiło się, by paraliż miał niedługo ustąpić.
- A tak w ogóle... Co sprawiło, że twoje wspomnienia wróciły, Diano? - zapytała Anamika.
- Widok Doroty.
- Spotkałaś ją kiedyś? - zapytali jednocześnie Silietta i Nikołaj. Pokiwałam głową.
- Pierwszy raz pięć lat temu, w dniu moich dziewiątych urodzin. Zobaczyłam ją na podwórku, jak budowała coś z piasku. Pomyślałam, że była w moim wieku, więc wyszłam do niej i zaczęłam się z nią bawić. Przedstawiłyśmy się i zgodnie budowałyśmy piaskową fortecę. Byłyśmy tak pochłonięte budowaniem własnej wioski, że aż mama musiała po mnie przyjść, żeby przypomnieć mi o kolacji. Pożegnałam więc koleżankę. Lecz przed tym, gdy odeszłam, obiecałyśmy sobie, że następnego dnia też się spotkamy. Kiedy przyszłam na umówione miejsce o określonym czasie, nikogo nie zobaczyłam. Czekałam tak kilka godzin. To samo powtórzyło się następnego i jeszcze następnego dnia. Później, tydzień po spotkaniu z Dorotką, zdarzył się ten wypadek - w tym momencie zrobiłam chwilę przerwy, żeby uspokoić przyśpieszający oddech. - W chwili, kiedy inny samochód uderzył w przód tego, w którym jechałam wraz z mamą, ona znowu się pojawiła. Gdy nasze spojrzenia się spotkały, otoczyło mnie coś, jakby zielona chmura, co sprawiło, że fotel kierowcy przestał mnie zgniatać. No i potem zniknęła i nie widziałam jej aż do wczoraj, kiedy jakaś siła sprawiła, że nałożyłam ten pierścionek.
Znowu wszyscy się na mnie patrzyli, a Toto nadal mnie trzymał. Miałam ochotę zapaść się pod ziemię. Opuściłam wzrok i spojrzałam się na trawę. Nie lubiłam myśleć o moich dziewiątych urodzinach i ich okolicach, o czym świadczyła przymusowa amnezja, która już jedenaście razy sprawiła, że o wszystkim zapomniałam. Dwunasty raz pewnie nastąpi tuż przed tym jak ustąpi paraliż nóg. Do tego czasu...
Znowu przed oczami pojawiła mi się zakrwawiona twarz mamy tuż przed śmiercią. Wyglądała wtedy jakby chciała mi coś powiedzieć. Może i nawet coś powiedziała, ale jej nie usłyszałam. Chciałabym się dowiedzieć, czym mogło być to jej ostatnie zdanie.
Poczułam jak do moich oczu napływa kolejna fala łez, więc szybko je przetarłam wierzchem dłoni, co jednak niczym nie poskutkowało i znowu zaczęły mi spływać po policzkach.
Nagle ostro zabolała mnie głowa, po czym nastąpiła pustka.
Podniosłam głowę i ze zdziwieniem rozejrzałam się dookoła. Zobaczyłam Anamikę i Tota, który klękając trzymał mnie za ramiona, a także dwoje innych ludzi, chłopaka i dziewczynę, którzy wyglądali podobnie do siebie. Wszyscy patrzyli się na mnie z niejasnym niepokojem. Poczułam, jak coś skapnęło z mojej twarzy. Dotknęłam dłonią mokrego policzka. Płakałam? Ale dlaczego? I dlaczego nie mogę ruszać nogami?
- Diana? - usłyszałam nieznajomy głos, który jednak już kiedyś słyszałam. Kiedy się odwróciłam, zobaczyłam, że należał do dziewczyny z fioletowymi włosami. Otarłam łzy, po czym zapytałam się jej:
- Kim jesteś?
niedziela, 8 maja 2016
Chapter VII
Doszliśmy do małej polanki, która otoczona była z trzech stron płotami. Było to urocze, bardzo zielone miejsce z samotnym drzewem stojącym po środku. Zauważyłam, że ten skrawek zieleni znajdował się na przeciwko domu, który (jak wywnioskowałam) należał do rodziny Toto.
Kiedy tylko moja stopa odziana w but stanęła na pierwszej kępie trawy, Toto przestał trzymać moje ramię i odwrócił się do reszty naszego towarzystwa. Dwie dziewczyny i kot stanęli w miejscu i czekali aż ktoś coś powie.
To oczekiwanie przerwało pojawienie się kogoś, kto dotychczas stał za drzewem. A przynajmniej wydawało mi się, że to to było tego przyczyną; inni najwidoczniej nie zdawali sobie sprawy z jego obecności i, jak gdyby nigdy nic, znowu zaczęli konwersować.
Wysoki, brązowowłosy chłopak, trochę podobny do Silietty wyglądał, jakby był lekko przezroczysty. W pewnym momencie, najpewniej przez to, że mu się uporczywie przyglądałam, spojrzał się na mnie ze zdziwieniem. Przez jakiś czas patrzyliśmy się na siebie, nic nie mówiąc. Nagle chłopak westchnął ze zniecierpliwieniem i zapytał:
- Dlaczego mnie widzisz?
To krótkie, proste pytanie sprawiło, że w okolicy zapadła cisza. Ana, Silietta i Ramon rozglądali się na wszystkie strony, ażeby zlokalizować jego źródło. Zauważywszy to, tajemniczy chłopak znowu westchnął, przeszedł do przodu parę kroków i przestał sprawiać wrażenie przezroczystego. W tym samym czasie wszyscy tu się znajdujący (oprócz mnie i Tota, który tylko się uśmiechał, patrząc się w nieokreślonym kierunku) spojrzeli się na niego, jakby dopiero teraz go dostrzegli.
- Co...? - zapytałam po kolejnej chwili milczenia. Toto drgnął i popatrzył się na mnie z zapytaniem.
- Dlaczego mnie widziałaś? - powtórzył nieznajomy. W tym momencie Silietta wydała krótki okrzyk zaskoczenia. Wszyscy się na nią spojrzeli, łącznie z nowym chłopakiem. Gdy tamten to zrobił, uśmiechnął się do niej i powiedział:
- Witaj, Siliet.
- Nikołaj...? - zapytała zszokowana dziewczyna. Wygląda na to, że się znają. Ciekawe skąd...
Nie dane mi było się tego teraz dowiedzieć, bo właśnie w tej chwili o kilka kroków przede mną pojawiła się niska, czarnowłosa dziewczynka, którą niedawno przez chwilę widziałam. Dziewczynka otworzyła dotychczas zamknięte oczy i potoczyła wzrokiem po wszystkich tu zebranych. Na jej twarzy zagościł nieśmiały uśmiech, gdy spojrzała mi w oczy.
- Cześć - powiedziała. Miałam wrażenie, jakby jej dźwięczny głos rozbrzmiewał prosto w mojej głowie. Gdy popatrzyłam na stojącego obok mnie Tota zobaczyłam, że patrzy się szeroko otwartymi oczami na dziewczynkę. Szturchnęłam go łokciem w ramię.
Odskoczył ode mnie jak poparzony. Po chwili jednak się uspokoił. Popatrzyłam się na niego pytająco. Odwrócił wzrok, zakłopotany.
Z powrotem skoncentrowałam się na dziewczynce, która najwidoczniej na to czekała.
- Nazywam się Dorota. Miło mi Was poznać - przedstawiła się, dygając.
- H-hej - odpowiedziałam niepewnie. - Jestem Diana - dodałam po chwili.
- Wiem.
Ten krótki wyraz wypowiedziany przez Dorotę sprawił, że stanęłam jak wmurowana, mimo że wcześniej już kilka osób, których nigdy nie widziałam, znało moje imię i nazwisko.
W czasie, gdy za bardzo nie kontaktowałam, gdzieś na obrzeżach świadomości zarejestrowałam, że inni także się przedstawili.
Złapałam się za głowę, która nagle bardzo mocno mnie zabolała.
Przecież ja znam ta dziewczynkę...
Kucnęłam, nadal trzymając się za głowę. Jej ból mógł być spowodowany nagłym nawrotem niegdyś straconych wspomnień. Jednocześnie zaczęły boleć mnie obydwie nogi, które zostały zgniecione w wypadku samochodowym, w którym zginęła moja mama, Charlotte. Wspomnienia, które wtedy zapieczętowałam w najdalszych zakamarkach mojej świadomości zaczęły odżywać...
Pięć lat temu wracałam z mamą do domu w Indiach. Zza zakrętu nadjechał samochód, który uderzył w przód naszego. Fotel mojej mamy przesunął się tak, że zaczął zgniatać moje nogi. Właśnie wtedy pojawiła się ona - mała, ciemnowłosa dziewczynka ze świecącymi, zielonymi oczami. Sprawiła, że ciężar na mnie naciskający ustąpił. Kiedy pierwszy szok minął, wychyliłam się do przodu i spojrzałam na mamę. Tego widoku nie zapomnę do końca życia...
Ktoś dotknął mojego ramienia. Wzdrygnęłam się i uniosłam głowę. Zauważyłam Toto. To on przerwał moją retrospekcję. Obok niego stali Anamika, Silietta i Nikołaj. Nieco dalej, z tyłu zobaczyłam Dorotę, która patrzyła się na mnie ze smutkiem.
Z powrotem popatrzyłam na Toto, który przed chwilą kucnął. Jego spojrzenie miało w sobie to coś, co zawsze widziałam w spojrzeniu mojej mamy, gdy widziała, że jestem smutna i się o mnie martwiła.
Nagle, bez ostrzeżenia, z moich oczu popłynęły łzy. Upadłam na kolana, pochyliłam się do przodu i przytuliłam się do Toto. Ten najwidoczniej nie miał pojęcia co zrobić, gdy jakaś prawie zupełnie obca dziewczyna płakała jak bóbr w jego ramię. Po chwili jednak objął mnie ramionami i zaczął delikatnie głaskać po włosach.
Dziewczynka zniknęła.
Kiedy tylko moja stopa odziana w but stanęła na pierwszej kępie trawy, Toto przestał trzymać moje ramię i odwrócił się do reszty naszego towarzystwa. Dwie dziewczyny i kot stanęli w miejscu i czekali aż ktoś coś powie.
To oczekiwanie przerwało pojawienie się kogoś, kto dotychczas stał za drzewem. A przynajmniej wydawało mi się, że to to było tego przyczyną; inni najwidoczniej nie zdawali sobie sprawy z jego obecności i, jak gdyby nigdy nic, znowu zaczęli konwersować.
Wysoki, brązowowłosy chłopak, trochę podobny do Silietty wyglądał, jakby był lekko przezroczysty. W pewnym momencie, najpewniej przez to, że mu się uporczywie przyglądałam, spojrzał się na mnie ze zdziwieniem. Przez jakiś czas patrzyliśmy się na siebie, nic nie mówiąc. Nagle chłopak westchnął ze zniecierpliwieniem i zapytał:
- Dlaczego mnie widzisz?
To krótkie, proste pytanie sprawiło, że w okolicy zapadła cisza. Ana, Silietta i Ramon rozglądali się na wszystkie strony, ażeby zlokalizować jego źródło. Zauważywszy to, tajemniczy chłopak znowu westchnął, przeszedł do przodu parę kroków i przestał sprawiać wrażenie przezroczystego. W tym samym czasie wszyscy tu się znajdujący (oprócz mnie i Tota, który tylko się uśmiechał, patrząc się w nieokreślonym kierunku) spojrzeli się na niego, jakby dopiero teraz go dostrzegli.
- Co...? - zapytałam po kolejnej chwili milczenia. Toto drgnął i popatrzył się na mnie z zapytaniem.
- Dlaczego mnie widziałaś? - powtórzył nieznajomy. W tym momencie Silietta wydała krótki okrzyk zaskoczenia. Wszyscy się na nią spojrzeli, łącznie z nowym chłopakiem. Gdy tamten to zrobił, uśmiechnął się do niej i powiedział:
- Witaj, Siliet.
- Nikołaj...? - zapytała zszokowana dziewczyna. Wygląda na to, że się znają. Ciekawe skąd...
Nie dane mi było się tego teraz dowiedzieć, bo właśnie w tej chwili o kilka kroków przede mną pojawiła się niska, czarnowłosa dziewczynka, którą niedawno przez chwilę widziałam. Dziewczynka otworzyła dotychczas zamknięte oczy i potoczyła wzrokiem po wszystkich tu zebranych. Na jej twarzy zagościł nieśmiały uśmiech, gdy spojrzała mi w oczy.
- Cześć - powiedziała. Miałam wrażenie, jakby jej dźwięczny głos rozbrzmiewał prosto w mojej głowie. Gdy popatrzyłam na stojącego obok mnie Tota zobaczyłam, że patrzy się szeroko otwartymi oczami na dziewczynkę. Szturchnęłam go łokciem w ramię.
Odskoczył ode mnie jak poparzony. Po chwili jednak się uspokoił. Popatrzyłam się na niego pytająco. Odwrócił wzrok, zakłopotany.
Z powrotem skoncentrowałam się na dziewczynce, która najwidoczniej na to czekała.
- Nazywam się Dorota. Miło mi Was poznać - przedstawiła się, dygając.
- H-hej - odpowiedziałam niepewnie. - Jestem Diana - dodałam po chwili.
- Wiem.
Ten krótki wyraz wypowiedziany przez Dorotę sprawił, że stanęłam jak wmurowana, mimo że wcześniej już kilka osób, których nigdy nie widziałam, znało moje imię i nazwisko.
W czasie, gdy za bardzo nie kontaktowałam, gdzieś na obrzeżach świadomości zarejestrowałam, że inni także się przedstawili.
Złapałam się za głowę, która nagle bardzo mocno mnie zabolała.
Przecież ja znam ta dziewczynkę...
Kucnęłam, nadal trzymając się za głowę. Jej ból mógł być spowodowany nagłym nawrotem niegdyś straconych wspomnień. Jednocześnie zaczęły boleć mnie obydwie nogi, które zostały zgniecione w wypadku samochodowym, w którym zginęła moja mama, Charlotte. Wspomnienia, które wtedy zapieczętowałam w najdalszych zakamarkach mojej świadomości zaczęły odżywać...
Pięć lat temu wracałam z mamą do domu w Indiach. Zza zakrętu nadjechał samochód, który uderzył w przód naszego. Fotel mojej mamy przesunął się tak, że zaczął zgniatać moje nogi. Właśnie wtedy pojawiła się ona - mała, ciemnowłosa dziewczynka ze świecącymi, zielonymi oczami. Sprawiła, że ciężar na mnie naciskający ustąpił. Kiedy pierwszy szok minął, wychyliłam się do przodu i spojrzałam na mamę. Tego widoku nie zapomnę do końca życia...
Ktoś dotknął mojego ramienia. Wzdrygnęłam się i uniosłam głowę. Zauważyłam Toto. To on przerwał moją retrospekcję. Obok niego stali Anamika, Silietta i Nikołaj. Nieco dalej, z tyłu zobaczyłam Dorotę, która patrzyła się na mnie ze smutkiem.
Z powrotem popatrzyłam na Toto, który przed chwilą kucnął. Jego spojrzenie miało w sobie to coś, co zawsze widziałam w spojrzeniu mojej mamy, gdy widziała, że jestem smutna i się o mnie martwiła.
Nagle, bez ostrzeżenia, z moich oczu popłynęły łzy. Upadłam na kolana, pochyliłam się do przodu i przytuliłam się do Toto. Ten najwidoczniej nie miał pojęcia co zrobić, gdy jakaś prawie zupełnie obca dziewczyna płakała jak bóbr w jego ramię. Po chwili jednak objął mnie ramionami i zaczął delikatnie głaskać po włosach.
Dziewczynka zniknęła.
poniedziałek, 18 kwietnia 2016
Chapter VI
Minęły trzy godziny od kiedy obudziłam się o piątej rano. Gdy tylko otworzyłam oczy, rozejrzałam się po pokoju szukając rudzielca, który kazał mówić na siebie Ramon. Zauważyłam go tuż obok mojego łóżka. Siedział na dywanie i się na mnie patrzył. A przez jedną krótką chwilę miałam nadzieję, że to był sen... Złudne marzenia.
Od tego wieczornego spotkania z Anamiką, w którym dała mi dziwny pierścionek, który, nawiasem mówiąc, wciąż nie chciał zejść z mojego palca, zaczęły mnie spotykać jakieś dziwne rzeczy. Najpierw ujrzenie twarzy dziewięcioletniej przestraszonej dziewczynki, potem spotkanie z Toto - chłopakiem, który także posiadał ten dziwny srebrny pierścień, z którym podobno rozmawia, a teraz gadający kot, na którego obroży, jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności, też znajdował się zielony kamyczek, taki sam, jak ten z mojego pierścionka. Coś mi mówi, że to jeszcze nie koniec tych dziwnych wydarzeń...
Masz może tuńczyka?
- Tak, chyba tak... zaraz sprawdzę - odpowiedziałam na pytanie kota. Już nawet się nie zdziwiłam, gdy usłyszałam jego głos wprost w mojej głowie. Chyba uodparniam się na te dziwne zdarzenia...
Ruszyłam w stronę kuchni, w której słyszałam nucenie cioci. Zawsze to robiła, gdy przyrządzała jakiś posiłek. Na szczęście nigdy nie miała nic przeciwko zwierzętom. Jej szwagier, a mój ojciec, Yamir trzymał w domu całe mnóstwo kotów, kilka psów i ze dwie udomowione małpki. Zawsze, gdy ciocia Nicola nas odwiedzała, siadała na ulubionym fotelu i głaskała pierwsze lepsze zwierzę, które usiadło jej na kolanach. Tak więc teraz, gdy razem ze mną do kuchni wszedł Ramon, zapytała:
- A co zjadłby twój nowy przyjaciel?
- Sądzę, że tuńczyka. Mamy jakiegoś? - odparłam, zaglądając jej przez ramię do lodówki.
- Tak się złożyło, że kupiłyśmy wczoraj trzy puszki - usłyszałam odpowiedź. Ciocia zamknęła lodówkę i sięgnęła do szuflady znajdującej się tuż naprzeciw jej głowy. Wyciągnęła z niej puszkę z, wyczekiwaną przez Ramona, rybą, otworzyła ją i położyła na podłodze. Kot podszedł do niej i zaczął zajadać ze smakiem. Kiedy jeszcze jadł, ja i Nicola (nie zgadza się, żebym mówiła do niej per "ciociu", bo, według niej, jesteśmy w podobnym wieku, chociaż jest ode mnie prawie dwa razy starsza) usiadłyśmy do stołu i zabrałyśmy się za śniadanie.
Po skończonym posiłku umyłam naczynia i wyszłam na dwór. Ciocia (chociaż normalnie mówię do niej na "ty", to w myślach zawsze ją tak nazywam) jest pisarką i przeprowadzka nie mogła odciągnąć jej chociaż na krótko od pracy, więc musiała teraz pisać.
W połowie drogi do domu Anamiki (z Ramonem u boku) nagle poczułam czyjąś obecność. Szybko odwróciłam się do tyłu, strasząc tym dziewczynę z fioletowymi włosami. Była średniego wzrostu i starsza od Anamiki. Na jej ramieniu siedziała fioletowo-biała papuga.
- Eee... Cześć...? - powiedziała po chwili, w której nawzajem mierzyłyśmy się wzrokiem. - Nazywasz się Diana Bhaduri?
- Tak. A ty? - zapytałam. Tak jak przeczuwałam, znowu zjawił się ktoś, kto zna moje imię i nazwisko. Tylko nie mam pojęcia, jak tak nagle ta dziewczyna pojawiła się za moimi plecami.
- Jestem Silietta Dixon - powiedziała takim tonem, jakby samo to, że oznajmiła mi jak się nazywa wszystko wyjaśniało.
- A... Okey... Masz coś wspólnego z Totem i Ramonem?
- Z Totem? Nie znam gościa... Ale za to Ramona poznałam wczoraj. To on mi o tobie powiedział. O! Tu jest nasz kotek! - zawołała, łapiąc rudego dachowca, który próbował jej się wyrwać.
Puszczaj mnie, babo! - krzyknął Ramon.
- Oj, nie złość się tak! - zaśmiała się Silietta.
- Diana? - usłyszałam głos Anamiki. Wyglądała zza drzwi swojego domu. - Kto to? - zapytała, ujrzawszy nieznajomą dziewczynę.
- To jest... eee...
W tym momencie nadszedł Toto.
- Chodźmy stąd, bo strasznie hałasujecie. Zaraz się sąsiedzi zejdą - powiedział, łapiąc mnie za rękę. Pociągnął mnie w stronę, w którą jeszcze nie szłam, a za nami ruszyły obydwie dziewczyny i kot.
Od tego wieczornego spotkania z Anamiką, w którym dała mi dziwny pierścionek, który, nawiasem mówiąc, wciąż nie chciał zejść z mojego palca, zaczęły mnie spotykać jakieś dziwne rzeczy. Najpierw ujrzenie twarzy dziewięcioletniej przestraszonej dziewczynki, potem spotkanie z Toto - chłopakiem, który także posiadał ten dziwny srebrny pierścień, z którym podobno rozmawia, a teraz gadający kot, na którego obroży, jakimś dziwnym zbiegiem okoliczności, też znajdował się zielony kamyczek, taki sam, jak ten z mojego pierścionka. Coś mi mówi, że to jeszcze nie koniec tych dziwnych wydarzeń...
Masz może tuńczyka?
- Tak, chyba tak... zaraz sprawdzę - odpowiedziałam na pytanie kota. Już nawet się nie zdziwiłam, gdy usłyszałam jego głos wprost w mojej głowie. Chyba uodparniam się na te dziwne zdarzenia...
Ruszyłam w stronę kuchni, w której słyszałam nucenie cioci. Zawsze to robiła, gdy przyrządzała jakiś posiłek. Na szczęście nigdy nie miała nic przeciwko zwierzętom. Jej szwagier, a mój ojciec, Yamir trzymał w domu całe mnóstwo kotów, kilka psów i ze dwie udomowione małpki. Zawsze, gdy ciocia Nicola nas odwiedzała, siadała na ulubionym fotelu i głaskała pierwsze lepsze zwierzę, które usiadło jej na kolanach. Tak więc teraz, gdy razem ze mną do kuchni wszedł Ramon, zapytała:
- A co zjadłby twój nowy przyjaciel?
- Sądzę, że tuńczyka. Mamy jakiegoś? - odparłam, zaglądając jej przez ramię do lodówki.
- Tak się złożyło, że kupiłyśmy wczoraj trzy puszki - usłyszałam odpowiedź. Ciocia zamknęła lodówkę i sięgnęła do szuflady znajdującej się tuż naprzeciw jej głowy. Wyciągnęła z niej puszkę z, wyczekiwaną przez Ramona, rybą, otworzyła ją i położyła na podłodze. Kot podszedł do niej i zaczął zajadać ze smakiem. Kiedy jeszcze jadł, ja i Nicola (nie zgadza się, żebym mówiła do niej per "ciociu", bo, według niej, jesteśmy w podobnym wieku, chociaż jest ode mnie prawie dwa razy starsza) usiadłyśmy do stołu i zabrałyśmy się za śniadanie.
Po skończonym posiłku umyłam naczynia i wyszłam na dwór. Ciocia (chociaż normalnie mówię do niej na "ty", to w myślach zawsze ją tak nazywam) jest pisarką i przeprowadzka nie mogła odciągnąć jej chociaż na krótko od pracy, więc musiała teraz pisać.
W połowie drogi do domu Anamiki (z Ramonem u boku) nagle poczułam czyjąś obecność. Szybko odwróciłam się do tyłu, strasząc tym dziewczynę z fioletowymi włosami. Była średniego wzrostu i starsza od Anamiki. Na jej ramieniu siedziała fioletowo-biała papuga.
- Eee... Cześć...? - powiedziała po chwili, w której nawzajem mierzyłyśmy się wzrokiem. - Nazywasz się Diana Bhaduri?
- Tak. A ty? - zapytałam. Tak jak przeczuwałam, znowu zjawił się ktoś, kto zna moje imię i nazwisko. Tylko nie mam pojęcia, jak tak nagle ta dziewczyna pojawiła się za moimi plecami.
- Jestem Silietta Dixon - powiedziała takim tonem, jakby samo to, że oznajmiła mi jak się nazywa wszystko wyjaśniało.
- A... Okey... Masz coś wspólnego z Totem i Ramonem?
- Z Totem? Nie znam gościa... Ale za to Ramona poznałam wczoraj. To on mi o tobie powiedział. O! Tu jest nasz kotek! - zawołała, łapiąc rudego dachowca, który próbował jej się wyrwać.
Puszczaj mnie, babo! - krzyknął Ramon.
- Oj, nie złość się tak! - zaśmiała się Silietta.
- Diana? - usłyszałam głos Anamiki. Wyglądała zza drzwi swojego domu. - Kto to? - zapytała, ujrzawszy nieznajomą dziewczynę.
- To jest... eee...
W tym momencie nadszedł Toto.
- Chodźmy stąd, bo strasznie hałasujecie. Zaraz się sąsiedzi zejdą - powiedział, łapiąc mnie za rękę. Pociągnął mnie w stronę, w którą jeszcze nie szłam, a za nami ruszyły obydwie dziewczyny i kot.
Chapter V
Obudziło mnie łaskotanie w stopy. Otworzyłam zaspane oczy, po czym spojrzałam w dół, lekko podnosząc głowę. Tuż przy moich stopach zobaczyłam rudego kota. Na szyi miał czarną obróżkę z dobrze mi znanymi, zielonymi kamyczkami.
Witaj. Jestem Ramon.
Gdy usłyszałam głos w mojej głowie, rozejrzałam się po pokoju, sądząc, że zobaczę kogoś obcego. Nie zobaczyłam nikogo, więc spojrzałam na zegarek i z powrotem opadłam na poduszkę, gdyż była godzina piąta rano.
Ej, nie zasypiaj!
Znowu usłyszałam ten sam, chłopięcy głos. Tym razem spojrzałam na kota. Siedział obok mojej gołej stopy i patrzył się na mnie swoimi szarymi oczami. Miałam wrażenie, że to on do mnie mówi, lecz wypchnęłam to z głowy, tłumacząc za wcześnie przerwanym snem.
Nie no... Czemu znowu chcesz zasnąć? A ja tu specjalnie biegłem, gdy poczułem nowy sygnał...
Z prędkością światła zerwałam się z łóżka. Teraz miałam pewność, że to kot do mnie mówił. Tylko dlaczego?
- Eee... Kim jesteś? - zapytałam, patrząc prosto w oczy kota, które przeszywały mnie inteligentnym spojrzeniem.
Jak już mówiłem; jestem Ramon. I jestem kotem. Chociaż... A zresztą... i tak wyglądam teraz jak kot...
- Czemu... Jakim cudem do mnie mówisz?
Używam telekinezy. Ty też to potrafisz.
- Eee... wątpię... A więc co tu robisz... Ramonie?
Poczułem sygnał nowego posiadacza pierścienia. Tym razem był dużo silniejszy od poprzednich, więc postanowiłem sprawdzić, kto za to odpowiada. No i znalazłem ciebie, a jako, że spałaś, poczekałem aż się obudzisz.
- Aha... A możemy przeprowadzić tą rozmowę później? Jestem śpiąca i mój umysł nie do końca wyrabia z tym wszystkim.
Okey - zgodził się kot. Po chwili ułożył się wygodnie w nogach mojego łóżka i zasnął. Chyba też był zmęczony, skoro przystał na mą propozycję. Albo po prostu przyznał mi rację z tym niewyspanym umysłem. Cokolwiek nim pokierowało, postanowiłam wziąć z niego przykład i już po chwili z powrotem spałam.
Witaj. Jestem Ramon.
Gdy usłyszałam głos w mojej głowie, rozejrzałam się po pokoju, sądząc, że zobaczę kogoś obcego. Nie zobaczyłam nikogo, więc spojrzałam na zegarek i z powrotem opadłam na poduszkę, gdyż była godzina piąta rano.
Ej, nie zasypiaj!
Znowu usłyszałam ten sam, chłopięcy głos. Tym razem spojrzałam na kota. Siedział obok mojej gołej stopy i patrzył się na mnie swoimi szarymi oczami. Miałam wrażenie, że to on do mnie mówi, lecz wypchnęłam to z głowy, tłumacząc za wcześnie przerwanym snem.
Nie no... Czemu znowu chcesz zasnąć? A ja tu specjalnie biegłem, gdy poczułem nowy sygnał...
Z prędkością światła zerwałam się z łóżka. Teraz miałam pewność, że to kot do mnie mówił. Tylko dlaczego?
- Eee... Kim jesteś? - zapytałam, patrząc prosto w oczy kota, które przeszywały mnie inteligentnym spojrzeniem.
Jak już mówiłem; jestem Ramon. I jestem kotem. Chociaż... A zresztą... i tak wyglądam teraz jak kot...
- Czemu... Jakim cudem do mnie mówisz?
Używam telekinezy. Ty też to potrafisz.
- Eee... wątpię... A więc co tu robisz... Ramonie?
Poczułem sygnał nowego posiadacza pierścienia. Tym razem był dużo silniejszy od poprzednich, więc postanowiłem sprawdzić, kto za to odpowiada. No i znalazłem ciebie, a jako, że spałaś, poczekałem aż się obudzisz.
- Aha... A możemy przeprowadzić tą rozmowę później? Jestem śpiąca i mój umysł nie do końca wyrabia z tym wszystkim.
Okey - zgodził się kot. Po chwili ułożył się wygodnie w nogach mojego łóżka i zasnął. Chyba też był zmęczony, skoro przystał na mą propozycję. Albo po prostu przyznał mi rację z tym niewyspanym umysłem. Cokolwiek nim pokierowało, postanowiłam wziąć z niego przykład i już po chwili z powrotem spałam.
Subskrybuj:
Posty (Atom)